Hoofdstuk 2: de webcam schim
Heel langzaam deed Sasja haar ogen open. Haar hoofd bonkte, en het licht deed pijn aan haar ogen. Ze probeerde zich te bewegen, maar dat ging nog moeilijk. Ze ademde een paar keer, en hief haar hand naar haar hoofd. Die gloeide. Had ze koorts? Nu pas keek ze om zich heen, ze kende het hier niet. Toen hoorde ze een stem op de achtergrond, maar ze kon niet horen wie het was. Langzaam kwam ze overeind. Ze zag een computer staan, en een klok. Het was pas 10 minuten nadat ze weg was gegaan van school! Toen ging de deur open. Ze keek wie er binnen kwam. Het was meneer Buldaar. Haar leraar wiskunde. En toen herkende ze het weer, ze lag in de leraren kamer! Meneer Buldaar liep naar haar toe, met een glas water. “je hebt ons wel laten schrikken hoor! Toen ik je op wou halen omdat je niet naar buiten mocht vanwege het weer viel je op eens flauw. Ik ben nog nooit zo geschrokken. Wil je wat water?” Sasja schudde haar hoofd, ze had geen dorst. “Waarom ging je eigenlijk naar buiten? Terwijl we hadden gezegd dat het niet mocht.” Hij zette het water neer. “Ik wist niet dat het niet mocht.” Ze zweeg. Ze moest maar net alsof doen dat er niks aan de hand was geweest, anders kreeg ze straks nog problemen. “Gaat het weer een beetje?” Sasja knikte. Ze pakte het water, en nam toch maar een slokje. Het hielp verbazingwekkend veel, alsof het een toverdrankje was. “Ik moet bekennen dat ik er een pijnstiller door heen heb gedaan.” zei meneer Buldaar. “O” was het enige antwoord wat Sasja gaf.
Toen Sasja eindelijk weg mocht was ze opgelucht, en hing daar zo’n muffe geur, waar je alleen maar zieker van werd. Haar vriendinnen kwamen snel op haar af, en ze begonnen allemaal vragen te stellen. Maar Nadine wuifde ze allemaal weg, en zei dat ze haar met rust moesten laten. “Ze heeft vast al genoeg aan haar hoofd” had ze gezegd. En dat was nog waar ook! Maar al snel had Nadine haar mee genomen naar de wc, en vroeg ze de reden. Sasja wist niet wat ze moest zeggen, en zweeg. “Er is ook altijd wat, wat je mij niet wel vertellen. Kom op, ik ben toch je vriendin? Vertel gewoon, ik heb je daarnet al gered van al die meiden.” En zo ging ze de hele tijd maar door. Sasja wist niet wat ze moest zeggen. “Ik ging opzoek naar Denise, oké! Ik ging haar zoeken.” Ze zwegen alle bij even. “Ik voelde me gewoon zo schuldig, ik bedoel, ik had ruzie met haar gemaakt, en door mij ging ze toen weg. Ik ben haar gaan zoeken. Maar toen bedacht ik dat ze wel eens ontvoerd kon zijn, en werd alles zwart voor mijn ogen.” Nadine keek haar met grote ogen aan. “O” zei ze stomverbaasd, maar ook bang. “Wat was dat voor o?” Vroeg Sasja. “Het was een slechte o, hé?” Nadine knikte. “Ze is nog niet terug. Ze zwegen allebei. Maar toen schreeuwde Sasja plotseling: “het is mijn schuld” en ze begon te huilen. “Het is allemaal mijn schuld” snikte ze nog eens. “Straks is ze echt ontvoerd en dan? Dan is het allemaal mijn schuld.” Nadine pakte haar vast. “Rustig nou, ze zijn nu naar haar huis aan het bellen. relax een beetje, ze is vast thuis.
Maar toen de directeur naar haar pleeggezin belde was ze daar niet. En de daarop volgende les uren ook niet. Sasja werd steeds ongeruster, en toen de school uit was rende ze de hele weg naar het huis van Denise. Ze vroeg of ze mocht binnen komen, en dat mocht. Denise was in haar kamer, ze was net thuis gekomen. Langzaam liep ze naar boven, naar haar kamer. Ze klopte 2 keer, en deed toen de deur open. Niemand, de kamer was leeg. Ze was hier toch? Maar toen hoorde ze geluid op de wc, en dacht dat Denise wel zou zijn. Ze liep haar kamer in, en zag een poster van Justin Bieber hangen. Door zijn hoofd was een kruis gezet, en hij had meisjes kleren aan. Ze grinnikte, zelf hield ze ook niet van Justin Bieber. Eerst keek iedereen haar daarom raar aan, maar al snel lette niemand erop. Als ze erbij was praatte ze gewoon niet over hem, en als ze er niet was weer wel. Ze keek eens rond, en zag toen haar computer staan. Hij stond open op haar mail. Ze klikte op een mailtje zonder afzender, of titel. Eigenlijk mocht ze helemaal niet in iemands mail kijken, en ze wou het net weg klikken toen haar ogen vielen op de woorden: “Moet ik haar anders…” Verder kwam ze niet, want ze hoorde Denise op de gang, en klikte hem snel weg. “Heei Denise, sorry van op school, ik had niet zo op eens zo boos moeten worden. Denise zweeg. “Het is goed… Zat je net op mijn mail?” Denise keek Sasja doordringend aan. “Nee, hoezo?” Dit was de eerste keer dat Sasja er blij mee was dat ze zo goed kon liegen. “Oké.” Denise wist wel dat Sasja had gelogen. Er was een mailtje plotseling in plaats van ongelezen, gelezen. Hopelijk had ze niet gelezen wat er in stond, want dan was ze er gloeiend bij! “Dan ga ik maar weer eens.” Zei Sasja. Denise knikte, als een soort doei. Toen liep Sasja de kamer uit, steeds denkend over wat ze had gelezen.
Die avond kon Sasja niet slapen. “Moet ik haar anders…” Moet ik haar anders wat? En wie is haar? Of is het allemaal maar toeval, gewoon een verhaal van een vriendin? Ja dat zal het wel zijn. Maar ondanks die gedachte voelde ze zicht er toch niet lekker bij. Ze kreeg er een onbehagelijk gevoel door. Alsof het over haar ging. Ze draaide zich nog eens om, maar het hielp niks. Dit zou letterlijk een slapenloze nacht worden. Ze gaapte. Waarom had ze er toch zo’n raar gevoel bij? Het was waar dat ze wel eens vaker nare gevoelens had, die later dan ook echt uitkwamen. Een soort van 6e zintuig. Haar familie en vrienden geloofden er niks van, en ze was er maar snel over op gehouden. Straks dachten ze nog dat ze gek was. Maar toch ergerde het haar dat niemand haar geloofde, er waren immers echt mensen die een 6e zintuig hadden, waarom zij dan niet? En waarom ging dat stomme rot gevoel maar niet weg? Ze begon zich steeds meer zorgen te maken. Wat nou als het echt was, en er echt iets met ‘haar’ ging gebeuren. En waarom had ze toch steeds het gevoel dat zij die ‘haar’ was? Er kwamen steeds meer vragen in haar hoofd. Zou Denise iets hebben gedaan vroeger? Is ze een moordenaar? Of… Stop, zo mag ik niet over anderen denken. Ze lag een tijdje stil in ben, maar begon al snel weer te woelen, en te denken. Ze viel bijna in slaap, maar had het gevoel dat ze wakker moest blijven. Dat als ze in slaap zou vallen er iets erg zou gebeuren. Ze voelde een rilling over haar rug gaan, en zag toen op eens Denise voor zich. Ze typte woorden, maar ze kon ze niet lezen. Wel hoorde ze haar praten. “Je laat haar met rust!” Het klonk echt boos gemeend, maar het kon toch zo zijn dat ze gewoon in het verhaal zat, en verhaal wat ze samen met een vorige vriendin maakte? Toen was het beeld weg. Het was vast allemaal verbeelding, en ze viel in slaap. Ze sliep net 10 minuten toen en een schim uit de schaduw stapte. Hij had een laptop mij zich, en liep geruisloos naar de computer. Hij pakte de webcam ervan af, en sloot hem aan op de laptop. Hij startte msn op, en zette de computer aan. hij wachtte tot iemand online kwam, en schakelde de webcam aan. toen zij hij: “Ik meen het, ik kan het nu doen als jij niet meewerkt!” toen schakelde hij de computer uit, en verdween in de nacht.
Stiekem zat ze voor de computer, en zag op een webcam Sasja liggen in haar bed. Ze slikte. De deed haar mond open om iets te zeggen, maar toen sprak de man: “Ik meen het, ik kan het nu doen als jij niet meewerkt!” Ze wou snel antwoorden dat ze alles zou doen, maar toen werd de verbinding verbroken. Ze zag alleen nog maar een zwart beeld, en bewegende witte stippeltje. En ze hoorde het beeld kraken. Er ging een rilling over haar rug.
De volgende morgen toen Sasja wakker werd was alles nog zoals eerst. Ze had zich waarschijnlijk gewoon vergist, en haar fantasie op de vrije loop laten gaan. Maar toen zag ze het, het raam stond open, en de webcam was verplaatst en niet aangesloten!
klik hier om verder te lezen...
Toen Sasja eindelijk weg mocht was ze opgelucht, en hing daar zo’n muffe geur, waar je alleen maar zieker van werd. Haar vriendinnen kwamen snel op haar af, en ze begonnen allemaal vragen te stellen. Maar Nadine wuifde ze allemaal weg, en zei dat ze haar met rust moesten laten. “Ze heeft vast al genoeg aan haar hoofd” had ze gezegd. En dat was nog waar ook! Maar al snel had Nadine haar mee genomen naar de wc, en vroeg ze de reden. Sasja wist niet wat ze moest zeggen, en zweeg. “Er is ook altijd wat, wat je mij niet wel vertellen. Kom op, ik ben toch je vriendin? Vertel gewoon, ik heb je daarnet al gered van al die meiden.” En zo ging ze de hele tijd maar door. Sasja wist niet wat ze moest zeggen. “Ik ging opzoek naar Denise, oké! Ik ging haar zoeken.” Ze zwegen alle bij even. “Ik voelde me gewoon zo schuldig, ik bedoel, ik had ruzie met haar gemaakt, en door mij ging ze toen weg. Ik ben haar gaan zoeken. Maar toen bedacht ik dat ze wel eens ontvoerd kon zijn, en werd alles zwart voor mijn ogen.” Nadine keek haar met grote ogen aan. “O” zei ze stomverbaasd, maar ook bang. “Wat was dat voor o?” Vroeg Sasja. “Het was een slechte o, hé?” Nadine knikte. “Ze is nog niet terug. Ze zwegen allebei. Maar toen schreeuwde Sasja plotseling: “het is mijn schuld” en ze begon te huilen. “Het is allemaal mijn schuld” snikte ze nog eens. “Straks is ze echt ontvoerd en dan? Dan is het allemaal mijn schuld.” Nadine pakte haar vast. “Rustig nou, ze zijn nu naar haar huis aan het bellen. relax een beetje, ze is vast thuis.
Maar toen de directeur naar haar pleeggezin belde was ze daar niet. En de daarop volgende les uren ook niet. Sasja werd steeds ongeruster, en toen de school uit was rende ze de hele weg naar het huis van Denise. Ze vroeg of ze mocht binnen komen, en dat mocht. Denise was in haar kamer, ze was net thuis gekomen. Langzaam liep ze naar boven, naar haar kamer. Ze klopte 2 keer, en deed toen de deur open. Niemand, de kamer was leeg. Ze was hier toch? Maar toen hoorde ze geluid op de wc, en dacht dat Denise wel zou zijn. Ze liep haar kamer in, en zag een poster van Justin Bieber hangen. Door zijn hoofd was een kruis gezet, en hij had meisjes kleren aan. Ze grinnikte, zelf hield ze ook niet van Justin Bieber. Eerst keek iedereen haar daarom raar aan, maar al snel lette niemand erop. Als ze erbij was praatte ze gewoon niet over hem, en als ze er niet was weer wel. Ze keek eens rond, en zag toen haar computer staan. Hij stond open op haar mail. Ze klikte op een mailtje zonder afzender, of titel. Eigenlijk mocht ze helemaal niet in iemands mail kijken, en ze wou het net weg klikken toen haar ogen vielen op de woorden: “Moet ik haar anders…” Verder kwam ze niet, want ze hoorde Denise op de gang, en klikte hem snel weg. “Heei Denise, sorry van op school, ik had niet zo op eens zo boos moeten worden. Denise zweeg. “Het is goed… Zat je net op mijn mail?” Denise keek Sasja doordringend aan. “Nee, hoezo?” Dit was de eerste keer dat Sasja er blij mee was dat ze zo goed kon liegen. “Oké.” Denise wist wel dat Sasja had gelogen. Er was een mailtje plotseling in plaats van ongelezen, gelezen. Hopelijk had ze niet gelezen wat er in stond, want dan was ze er gloeiend bij! “Dan ga ik maar weer eens.” Zei Sasja. Denise knikte, als een soort doei. Toen liep Sasja de kamer uit, steeds denkend over wat ze had gelezen.
Die avond kon Sasja niet slapen. “Moet ik haar anders…” Moet ik haar anders wat? En wie is haar? Of is het allemaal maar toeval, gewoon een verhaal van een vriendin? Ja dat zal het wel zijn. Maar ondanks die gedachte voelde ze zicht er toch niet lekker bij. Ze kreeg er een onbehagelijk gevoel door. Alsof het over haar ging. Ze draaide zich nog eens om, maar het hielp niks. Dit zou letterlijk een slapenloze nacht worden. Ze gaapte. Waarom had ze er toch zo’n raar gevoel bij? Het was waar dat ze wel eens vaker nare gevoelens had, die later dan ook echt uitkwamen. Een soort van 6e zintuig. Haar familie en vrienden geloofden er niks van, en ze was er maar snel over op gehouden. Straks dachten ze nog dat ze gek was. Maar toch ergerde het haar dat niemand haar geloofde, er waren immers echt mensen die een 6e zintuig hadden, waarom zij dan niet? En waarom ging dat stomme rot gevoel maar niet weg? Ze begon zich steeds meer zorgen te maken. Wat nou als het echt was, en er echt iets met ‘haar’ ging gebeuren. En waarom had ze toch steeds het gevoel dat zij die ‘haar’ was? Er kwamen steeds meer vragen in haar hoofd. Zou Denise iets hebben gedaan vroeger? Is ze een moordenaar? Of… Stop, zo mag ik niet over anderen denken. Ze lag een tijdje stil in ben, maar begon al snel weer te woelen, en te denken. Ze viel bijna in slaap, maar had het gevoel dat ze wakker moest blijven. Dat als ze in slaap zou vallen er iets erg zou gebeuren. Ze voelde een rilling over haar rug gaan, en zag toen op eens Denise voor zich. Ze typte woorden, maar ze kon ze niet lezen. Wel hoorde ze haar praten. “Je laat haar met rust!” Het klonk echt boos gemeend, maar het kon toch zo zijn dat ze gewoon in het verhaal zat, en verhaal wat ze samen met een vorige vriendin maakte? Toen was het beeld weg. Het was vast allemaal verbeelding, en ze viel in slaap. Ze sliep net 10 minuten toen en een schim uit de schaduw stapte. Hij had een laptop mij zich, en liep geruisloos naar de computer. Hij pakte de webcam ervan af, en sloot hem aan op de laptop. Hij startte msn op, en zette de computer aan. hij wachtte tot iemand online kwam, en schakelde de webcam aan. toen zij hij: “Ik meen het, ik kan het nu doen als jij niet meewerkt!” toen schakelde hij de computer uit, en verdween in de nacht.
Stiekem zat ze voor de computer, en zag op een webcam Sasja liggen in haar bed. Ze slikte. De deed haar mond open om iets te zeggen, maar toen sprak de man: “Ik meen het, ik kan het nu doen als jij niet meewerkt!” Ze wou snel antwoorden dat ze alles zou doen, maar toen werd de verbinding verbroken. Ze zag alleen nog maar een zwart beeld, en bewegende witte stippeltje. En ze hoorde het beeld kraken. Er ging een rilling over haar rug.
De volgende morgen toen Sasja wakker werd was alles nog zoals eerst. Ze had zich waarschijnlijk gewoon vergist, en haar fantasie op de vrije loop laten gaan. Maar toen zag ze het, het raam stond open, en de webcam was verplaatst en niet aangesloten!
klik hier om verder te lezen...
