Ik reed zo hard als ik kon, maar het hielp me niks. En het duurde nog heel lang voordat er een splitsing kwam, ik zat dus vast! Hoe harder ik reed, hoe harder de auto ging rijden. Ik keek snel om me heen, of ik iets zag dat mij kon helpen, maar nee. Het enige wat ik zag waren huizen, en tuinen. Daar in een van die tuintjes zag ik een roos, een roze roos. Dat was de laatste keer dat ik een roze roos, mijn lievelings bloem zou zien. Ik weet niet hoe ik het wist, ik had het wel vaker, en het kwam echt altijd uit. Maar wat zou het betekenen? Dat is gepakt zou worden? Of dat ik er gewoon nooit meer één zal zien? Ik weet het niet. Maar binnenkort zou ik het wel weten, dat wist ik wel. 

Plotseling werd ik wakker geschud, en de auto reed hard langs me heen. Had hij me niet gezien? Of... Het maakte ook niet uit. Ze had zich dus al die tijd om niks druk gemaakt. En ik kalmeerde, en begon langzamer te fietsen. Ondertussen begon het al donker te worden, dus ik stopte even, en zette mijn lampen aan. Toen ik weer door fietste verbaasde het dat ik geen roze rozen meer zag. Ik dacht tenminste dat ik er altijd een paar onderweg zag. Ik reed mijn straat in, en keek op mijn horloge. Oei, ik was laat, dat betekende straf. Ik reed de oprit op. Ik deed de schuur open, en reed haar fiets naar binnen. Ze zette haar lampen uit, en wou weer naar buiten lopen, toen ze opeens een mes onder haar keel voelde. "Jij gaat nu met mij mee," fluisterde hij. "En geen kik!"

klik hier om verder te lezen...