Langzaam liep Denise door. Ze was verhuist naar een pleeg gezin, en moest daardoor naar een nieuwe school. Ze voelde zich erg moe en alleen. Ze keek eens om haar heen, zag de school, en liep het schoolplein op. Ze zag hoe kinderen door de ouders naar school werden gebracht, en dat ze hun gedag kuste. Ze voelde de tranen weer omhoog komen, en streek net zo als zo als haar moeder voor de laatste keer had gedaan over haar gezicht. "Ik blijf altijd bij je, in je hart. Ik hou van je, vergeet het nooit." Ze zuchtte, en bleef staan. Ze zag haar moeder al weer voor haar, de zelfde blauwe ogen. Ze kon sinds dien niet meer in de spiegel kijken, ze had precies de zelfde ogen als haar moeder, maar het ergste was nog wel dat ze zichzelf zag. Je kon het verdriet in haar ogen lezen, maar vooral de angst, door wat er was gebeurd. Ze had zich voor genomen er nooit met iemand over te praten, dan vonden ze haar vast raar of wat dan ook. Ze schaamde zich ervoor, en ze was erg bang. "Hoe kan je me nou alleen laten mam, na alles wat er gebeurd is, waarom?" Natuurlijk kwam er geen antwoord, vroeger wel, toen gaf haar moeder altijd een antwoord op haar vragen. Ze staarde wazig voor zich uit.

"heei goede morgen. nog wat leuk beleefd?" het was de standaard zin van Sasja, ze zij het elke morgen. "Nee alles net zo saai als altijd." Sasja keek om zich heen. "Is de nieuwe er al." het was Nadine. Nadine was erg aardig, maar ze was keihard, en dan vooral tegen nieuwe mensen. Eerst noemde ze hun een maand 'de nieuwe' en plaagde ze hun extra veel. Maar zodra ze een beetje los kwamen en bij hun groepje kwamen stop dat dan meestal erg snel. "Nee ze is er nog niet denk ik." "Is dat haar niet, dat meisje daar heb ik nog nooit gezien." Sasja keek in de richting waarnaar Nadine had gewezen. "Ja, dat is ze denk ik, zullen we naar haar toe gaan?" Tringgggg "Nee, we zien haar wel in het klas lokaal."

Toen Denise de bel hoorde werd ze ruw uit haar dagdroom gehaald. Ze rende naar binnen, en keek om zich heen. Ze had geen idee waar ze heen moest. Was daar niet een loket? Ja, maar dicht. Lekker, dat had zij weer. Als ze nou eens wist wie haar klasgenootjes waren kon ze mee gaan. Eerst haar jas maar ophangen. Langzaam trok ze haar jas uit, en hing hem op. Er liep net een groepje meisjes voorbij. Daar, een leraar. Daar kon ze het aan vragen. Ze drong langzaam door de menigte, maar helaas, de leraar was al weer verdwenen. "De weg kwijt? Hoi, ik ben Sasja, ik heb een rooster van de hele school, dus in welke klas zit je?" Denise keek haar aan, hoe wist zij dat ze de weg kwijt wat? Wist ze soms meer, en stond het zelfde als eerst weer te gebeuren? Het zweet brak haar uit. "Hallo, gaat het wel? Ik dacht, ik ken je niet, en ik ken iedereen op deze school dus je zal wel de nieuwe zijn. Zit je ook in hv2?" Denise knikte. "Kom dan maar mee, want ik zit dan bij je in de klas, gezellig he? ik heet trouwens Sasja." Denise knikte nog wat en volgde haar.

Ze hadden eerst Engels, en Denise ging bij het raam zitten. Ze wou hier niet zijn. Ze wou naar haar oude vrienden, op haar oude school. Ze wou naar huis, naar haar vader en moeder. Maar ja, haar moeder was overleden, en haar vader... "een nieuwe leerlinge." Denise schrok op, en merkte dat heel de klas naar haar keek. "ik ben Denise" zei ze daarom maar snel. "Oké klas, vandaag gaan we iets aan onze vader of moeder leren vragen. We gebruiken daarvoor Stone 21." Denise zat helemaal alleen, en keek daarom maar wat naar Stone 21. Op eens merkte ze dat Sasja en een ander meisje bij haar aanschoven. "Hallo, ik ben Nadine." En daarna vervolgde ze snel: "ik ben eerst wel de moeder, en jij, (ze had het tegen Denise) gaat vragen stellen." "Oké, ehhh. Can I go to up star?" Nadine keek haar verontwaardigd aan, en zei: "ik ben je moeder, hallo! Waar blijft het mam gedoe? En kom op, mag ik naar boven? Wat is dat voor vraag?" Denise deed haar handen maar snel onder de tafel. "Ik ga even naar de wc." Denise keek haar na. "Zie je, wat een watje. Ze vlucht gewoon weg." Sasja keek boos naar Nadine. "Vind je het logisch? Je doet hartstikke gemeen." Toen liep ze snel achter Denise aan.

Sasja vond Denise in de wc, met een betraand gezicht. "Gaat het? Let maar niet op Nadine, die doet op het begin altijd een beetje flauw." Denise schudde haar hoofd. "Is het iets anders?" Denise zei niks. "Wat is er?" "Niks, dat zeg ik toch!" Het klonk heel fel, en Sasja schrok er van. "Dus je huilt omdat er niks is?" "Waar bemoei je je mee?" Denise stond op. "Jij hebt hier hier niks mee te maken, dus val me niet meer lastig." Snel liep Denise weg. Weg, de gang door, de trap af, weer een gang door, en door de deur de school uit. Ze rende snel het schoolplein op, en ging op een bankje zitten. Het miezerde, en haar mascara liep uit. Heel veel maakte het niet uit, het was al heel erg uitgelopen door haar tranen. Ze trok haar benen omhoog, en legde haar hoofd op haar knieën. "nou heeft Sasja mij ook nog huilend gezien! ze wil me vast nooit meer zien." Ze schreeuwde het haast, en draaide zich om toen ze een geluid hoorde. Het was Sasja, die in de deuropening stond. Snel liep ze naar haar toe, ging naast haar zitten, en sloeg een arm om haar heen. Maar Denise duwde het er ruw af, en Sasja schreeuwde. "O, sorry, sorry!" ze keek naar de arm van Sasja, er was niks aan te zien, maar ze had hem wel keihard de verkeerde kant op geduwd. "Wat heb jij toch?" Toen liep Sasja boos de school in. Het Begon harden te regenen, en langzaam liep Denise het schoolplein op. Ze keek naar het raam van het Engels lokaal, en zag hoe Sasja binnen kwam, en weer bij het raam ging zitten. Toen keek ze naar buiten, en snel keek Denise weg. Ze kon maar beter het volgende les uur terug komen.

Toen Sasja boos de school weer was ingelopen, had ze er al meteen spijt van gehad. Ze wist dat er iets met Denise was, en ze was erg kwetsbaar. En dan ook nog zo'n reactie. Ze voelde zicht er schuldig, en besloot haar nu te helpen waar ze kon zonder vragen. Ze klopte op de deur van het lokaal, en liep naar binnen. Iedereen keek naar haar, en vind je het gek? Ze was met Denise weg gegaan, maar zonder haar terug gekomen. Ze was nat, en haar haar was uit gezakt. Langzaam liep ze het lokaal in, en ging op haar plek zitten. Ze keek naar buiten, en zag dat Denise het schoolplein afliep, helemaal in een gezakt. Ze had nog net gezien dat ze haar hoofd weg draaide, en had haar gezicht gezien. Rode ogen, en een behuild, met uit gelopen mascara gezicht. Ze dacht eraan toen zij zo was geweest. Haar moeder was overleden aan kanker, maar niemand op school wist het. Ze was heel fel, en dan weer heel lief. Ze had grote ruzies gehad, en uiteindelijk had ze het verteld. Iedereen was geschokt. "Had het dan verteld," zei iedereen, maar dat kon ze niet. Ze kon er niet over praten, want het deed zo'n pijn. Ze zuchtte. Zou ze naar de mentor gaan? Het was niet haar zaak, maar ze wou zo graag helpen. Nee, straks werd ze nog bozer, en dat wou ze al helemaal niet. De schoolbel ging, en al denkend liep ze het klas lokaal uit. Het was pauze, en meestal ging ze dan door het dolle heen, maar dit keer niet. Ze zat alleen maal te piekeren, over Denise. Ze keek om zich heen, maar zag haar niet. Opeens trok iemand aan haar schouder en ze schrok. Nadine begon te lachen. "Waarom schrik je zo? Ik ben het maar hoor!" Sasja zei niks. "Wat is er? Je lijkt zo verdrietig." Ze keek Sasja indringend aan. Sasja wende haar gezicht naar buiten, en Nadine begreep het. "Je zit in over Denise, hé? Maak je geen zorgen joh, die komt echt wel weer terug!" Maar Sasja geloofde haar niet. Nadine merkte het, en drukte Sasja op een stoel. "Voor je het weet is ze weer terug, wacht maar af." Sasja wist niet wat ze moest doen, opstaan, en naar buiten gaan om Denise te zoeken? Of zou ze gewoon wachten, en kwam alles inderdaad wel oké zoals Nadine zei. Ze wachtte even, en stond toen op. Ze had haar keuze gemaakt.

Toen ze buiten stond voelde ze dat het harder was gaan regenen. En nu voelde ze zich alleen maar schuldiger. Ze had Denise hierin laten weg gaan! In dit snertweer. Ze keek in de richting waarin Denise was gelopen, maar zag niemand. Ze rende snel het bruggetje over, en toen de straat in waar ze Denise voor het laatst had gezien. Niemand. Ze liep door, in de hoop een spoor te zien. Ze dacht aan mensen die verdwenen, en later werden vermoord. Ze huiverde. Dat zou Denise toch niet zijn overkomen? Ze dacht er al aan hoe ze zou zijn vastgepakt door een man, en de auto ingesleurd. Hoe ze ergens werd vastgehouden, en wachtend op wat er zou gebeuren. Hoe ze gilde toen... Toen hoorde Sasja echt een gil. Ze keek snel om haar heen waar die vandaan was gekomen, en besefte toen dat zij het zelf was geweest. Ze wist niet of ze het goed had, maar er lag bloed voor haar op de grond. Ze stond verstijfd van angst. Denise was meegenomen! Ze wist het zeker, Denise was meegenomen, en dat was haar fout. Ze voelde een onbehagelijk gevoel opkomen bij de gedachte dat door haar Denise niet meer leefde. Of zouden ze haar niet hebben vermoord? Dan moest ze snel naar de politie! Maar hoe? Ze stond daar maar, verstijfd van angst. Ze kon helemaal niks meer. Ze wou wel terug naar school lopen, maar haar lichaam weigerde. Toen voelde ze zich plotseling duizelig worden, maar dat ging gelukkig snel weer weg. Ze bleef maar staren naar het bloed. Toen hoorde ze iets, ze wist niet wat. Ze hoorde niet goed meer, en ze kon zich niet omdraaien om te kijken wie of wat er was. Zou het dezelfde man zijn als Denise had gepakt? Zou die nu haar pakken. Toen gebeurde het. Opeens kwam de duizeligheid met een enorme hoeveelheid terug, en ik wankelde. Ik had mijn lichaam niet meer in de hand. Toen kreeg ik ook zwarte vlekken voor mijn ogen, niet heel erg en veel. Ik hoorde weer iemand schreeuwen, maar ik kon het weer niet verstaan. Wel hoorde ik dat de stem dichterbij was gekomen, en nu naar mij toe rende. Toen viel ik flauw. De zwarte vlekken hadden alles bedekt, en ik zal en hoorde niks meer. Het laatste wat ik merkte was dat ik niet op een stenen straat terecht kwam, maar werd opgevangen.

klik hier om verder te lezen...